30 mei 2017

Inmiddels wonen we dus op de plaats van bestemming: Maroamboka. We zijn gezegend met een mooi huis waarin genoeg ruimte is om de kinderen te kunnen onderwijzen en om ons als gezin even terug te kunnen trekken.

Het gehele huis is gebouwd van hout. Het dak is van golfplaten en de vloer is volgestort met beton. In de hoofdstad, Tana, hadden we al een zonnepaneel systeem gekocht dus hebben we 's avonds zelfs licht en kunnen we onze apparatuur opladen. Naast het huis staat een regenton van 500 liter. Dat lijkt heel wat maar met een gezin van zeven ben je daar toch vrij snel door heen. Gelukkig zouden we 'officieel' ook water in huis hebben doormiddel van een aansluiting op de waterpomp welke 10 meter van het huis af staat. Officieel? Ja, dat heeft wat uitleg nodig.

Toen we hierheen verhuisden zaten we midden in het regenseizoen... alleen was er nog geen druppel gevallen. De regenton stond droog en wat bleek? De waterpomp deed het ook niet. Dus moesten we met jerrycans naar een pomp welke het wel deed. Van de vijf pompen in het dorp deed alleen de verste het. Ja, er kwam water uit, heeeel langzaam. Daarbij kwam ook nog het probleem dat de verste pomp echt ver weg is en de weg er naar toe glad en moeilijk. Ook deze pomp stond vaak droog. Jurgen is al verschillende keren met de auto vol jerrycans op pad gegaan om elders water te halen. Ook dit lijkt weer makkelijker dan gezegd. Dat elders was namelijk zo'n 5 kilometer verderop en niet naast de weg. De auto moest geparkeerd worden en vervolgens met de jerrycan in de hand moest Jurgen verschillende rijstvelden door. Achter de rijstvelden moest hij een berg opklauteren naar een plek waar een waterstroom ontspringt. Dat water is schoon en zou in principe niet gefilterd hoeven worden. De weg er na toe was echter glad en gevaarlijk, vooral met 20 liter water op je schouders. Als je zo elke dag het huishouden moet voorzien van water kom je er snel achter wat je verbruikt.

Het was dan ook heel vervelend voor Katja dat Jurgen terug naar Tana moest voor de autopapieren. Iedereen letterlijk op waterrantsoen en op zoek naar hulp. Er werd een jongen gevonden die het water wel wilde halen. Katja betaalde hem hetzelfde loon als in Tana (wat hier rijkelijk is). Dit maakte echter niet dat de jongen gemotiveerd was, hij haakte al snel af. Katja en de kinderen moesten dus weer zelf sjouwen. Niet leuk want water wordt dan een last: Niet zo veel gebruiken bij de afwas en na de afwas het water opvangen voor de wc; wassen met maximaal twee schepels water; De wc alleen door laten spoelen door pappa of mamma (en dan alleen als we afvalwater hebben) en ga zo maar door.

Na een week kwam Jurgen weer terug en de regenbuien achtervolgde hem. Het viel met bakken uit de lucht. De regenton vulde zich en de zorgen waren even voorbij. Maar hoe gaan we hier nu mee om? Straks als er geen regen meer valt, gaan we dan weer sjouwen?

We begonnen links en rechts in het dorp te vragen waar het probleem zou kunnen zitten. Iedereen had zo zijn eigen idee en we schoten er niets mee op. We vertelde de mensen dat een dorp van dit voormaat (ongeveer 500 mensen) schoon water moest hebben omdat men anders ziek zou worden. Tja, daar waren de mensen het wel mee eens. Maar het antwoord op de vraag wat ze zouden doen als de laatste pomp ook zou ophouden schokte ons: "Dan halen we water uit de rivier of uit het dorp verder op." Het water uit de rivier is niet te drinken. Het stroomd door diverse gebieden waar men van alles en nog wat in het water dumpt en dan hebben we het nog niet over de parasieten.

Die week kwam onze contact persoon ook weer in het dorp. Hij wist van het probleem. Hij wist ons ook te vertellen waar de pompen en pijpen kapot waren. Het zou wel veel geld kosten om het te repareren, ongeveer 500.000 Ariary (ongerekend € 150,--). Dit is een enorm bedrag voor de mensen hier maar voor ons is het te doen.

Nu is het heel makkelijk om even een goede loodgieter te halen en alles even zelf te regelen. Verstandig is het niet. De verandwoordelijkheid licht namelijk niet alleen bij ons en we willen ook niet gezien worden als de grote blanke geldschieters. Ons voorstel was dat wij de materialen zouden betalen en de dorpelingen de loodgieter. Dit moest natuurlijk wel via de officiele weg dus vroegen we onze contactpersoon om dit te bespreken met de President van de Fokantany (een soort burgemeester van een groter gebied). De president vond het een prima voorstel en organiseerde gelijk een dorpsbijeenkomst. Jurgen werd er bij geroepen en moest naast de president in het midden staan.

De president had er duidelijk de wind onder! Hoe het nu toch kwam dat dit probleem al zo lang bestaat en dat het een vazaha (buitenlander) moest zijn die aan de bel trok. Ja, ging hij verder, de vazaha had al aan velen gevraagd wat het probleem was en niemand had hem goed antwoord gegeven. Nu was de vazaha naar hem toe gekomen om het probleem te bespreken (de contactpersoon was in onze naam gegaan). Waarom maakte de vazaha zich wel zorgen om de gezondheid van de mensen maar de mensen zelf niet? En zo ging hij 20 minuten door...

Hierna vertelde hij over ons voorstel om de materialen te betalen. Dit zorgde voor applaus... Maar! zei hij, jullie zullen zelf de loodgieter moeten betalen want het is niet de verandwoordelijkheid van de vazaha alleen. De oplossing was simpel. Omdat de mensen waarschijnlijk toch niet genoeg zouden geven om de loodgieter te betalen zou de president iedereen gaan belasten voor 200 Ariary (€ 0,06) per maand. Net zo lang totdat het loon van de loodgieter is afbetaald. Men kon zich er wel in vinden en zo werd het afgesproken.

Tot slot werd Jurgen nog gevraagd om het een en ander te zeggen. Hij vertelde hoe belangrijk schoon water is en hoe ziek je kan worden van slecht water. Ook dat één pomp écht onvoldoende is voor zo veel mensen. Wederom applaus. De president vertelde Jurgen dat hij nu wel mocht gaan zodat hij de vergadering kon afsluiten.

Inmiddels zijn we drie maanden verder. Onze contactpersoon moest in de hoofdstad zijn. Daar heeft hij gelijk, in overleg met de loodgieter, materialen gekocht. En jawel! In het weekend van 20/21 mei zagen we de loodgieter, op de fiets, het dorp binnenrijden. De week ervoor waren alle materialen geariveerd dus hij kon gelijk aan de slag. Systematisch ging hij alle pompen af en werden ze voorzien van nieuwe kranen en pijpen. Wat wij niet wisten was dat in Maroamboka-ambony (het deel van het dorp dat boven op de berg gebouwd is) de pompen ook nodig onderhouden moesten worden. Het is intreressant om te zien hoe hier dingen gerepareerd worden. In Nederland wordt er even een hoofdkraan uitgezet. Hier niet, hier worden kranen en aansluitingen verwisseld met de volle waterdruk nog op de pijpen... lekker verfrissend!

Inmiddels zijn we een dikke week verder en is het al een week rustig in huis. Geen gesjouw met water en mogen ons verblijden met stromend water voor de bijvoorbeeld de afwas en wasruimte. Ook de mensen in het dorp zijn erg blij. Iedereen heeft nu een werkende pomp in de buurt van zijn/haar huis. Elke ochtend en avond horen we het vrolijke geluid van pratende mensen die op hun buurt wachten om zich bij het lekkere koude en schone water van de pomp te wassen. We zijn blij dat het probleem is opgelost en dat we nu onze tijd aan andere dingen kunnen besteden. God is goed!